Zijn genade, het is dé reden waarom wij naar Oostenrijk zijn vertrokken ruim drie jaar geleden. Een grote roeping, een groot offer. Wat hebben we veel meegemaakt en moeten loslaten afgelopen jaren!
We lieten grootse dingen achter in Nederland en moesten hier opnieuw beginnen. Dat maakt je klein. Alles wat opgebouwd wordt is kwetsbaar. Al het nieuwe wat we hier introduceren, wat voor ons zo vanzelfsprekend is, wordt hier onder de loep genomen en soms uitgebreid bediscussieerd of bekritiseerd. Mensen komen op ons pad, komen in ons hart, maar vertrekken soms ook weer net zo snel. 

God heeft de laatste tijd op verschillende manieren van mij gevraagd om mijn gaven die ik in Nederland liever verborgen hield nu toch te gebruiken. Ik denk aan het begeleiden van liederen op de piano tijdens de dienst. Zelfs mijn pabo diploma, waarvan ik dacht die nooit nodig te (willen) hebben wordt nu volop ingezet sinds ik werk op de Kindergarten in ons dorp.  

Het zijn dingen waarin ik me vaak zwak voel, maar God wil het tóch gebruiken. Ook wordt er vaak een beroep gedaan op onze gastvrijheid; ons huis lijkt af en toe wel een pension!  

Er zijn momenten dat ik het kleine en kwetsbare niet zo kan waarderen. Is dit het dan waar we toe geroepen zijn? We hadden laatst een intensief gesprek met een jonge vrouw die bij ons op bezoek was. Haar leven stond behoorlijk op z’n kop. Ze zou de volgende dag weer vertrekken naar het land waar ze nu woont. Wij mochten er kort voor haar zijn; ons huis en hart voor haar open stellen. Het gesprek kwam ook op het onderwerp ‘roeping’.  

Ze zei tegen mij: ‘Misschien ben jij wel geroepen om op dit moment met mij dit gesprek te voeren.’ Een eenmalig bezoekje, het lijkt iets kleins, tegelijk is het groots om zoiets te mogen horen. Gods kracht in onze zwakheid; amazing grace! 

Francien Drost – Graz